Tijdens de eerste Coronagolf en lockdown in 2020 hielden we middels continu kwalitatief onderzoek een vinger aan de pols van mentaal Nederland. Corona bleek een prachtige katalysator voor onderstromen in de Nederlandse samenleving. Vooral tijdens de eerste lockdown kwamen veel diepere behoeftes aan een beter leven en een betere wereld naar boven. In die periode schreven we deze reeks artikelen.
DE SAMENLEVING ALS EEN KAARTENHUIS
20 april 2020
Voorstellingsvermogen
Het is zo’n verhaal waarvan niemand de waarheid meer kan achterhalen: dat indianen in Amerika Columbus niet zagen aankomen, omdat ze het concept van schepen niet kenden en ze die dus letterlijk niet konden zien. Dat het psychologisch zo kan werken, weten we. Wat ons voorstellingsvermogen te boven gaat, is mentaal moeilijk toe te laten. Zeker als het bedreigend is. Achteraf zien al onze respondenten heel helder hoe de Coronacrisis in Nederland voorspelbaar en onafwendbaar was. Ze zien nu ook dat ze dat vooraf totaal niet konden zien. “Een maand geleden zou je je toch niet kunnen voorstellen dat bijna alle vliegtuigen aan de grond zouden staan?” “Of dat we elkaar geen hand meer zouden geven?”
Samenleving
Op die manier hebben we met zijn allen gade geslagen hoe de samenleving een kaartenhuis bleek, terwijl we dachten dat die toch deels was opgebouwd uit betonnen pijlers. Alles kan blijkbaar zomaar omvallen of instorten. Onvoorstelbare scenario’s als “Europa kan uit elkaar vallen en misschien krijgen we dan wel oorlog” zijn opeens reëel en dichtbij. “Dat kun je je opeens voorstellen. Bizar!”
Positief
Dat dat voor velen beangstigend is, is evident. Maar er is ook een keerzijde. Een positief gevoel. Nu onze samenleving een kaartenhuis blijkt, ontdekken we ook dat we met die lichte kaarten (i.t.t. betonnen pijlers) heel makkelijk iets nieuws kunnen bouwen. “Iedereen is opeens flexibel, je ziet allemaal creatieve dingen ontstaan!” Ook daar staan we met zijn allen met open ogen naar te kijken. Ziekenhuizen die opeens met militaire precisie en groot ondernemerschap het aantal IC bedden verdubbelen. Wijken waarin allerlei mensen opstaan om samen prachtige initiatieven neer te zetten. Online dans- en yogalessen, belangrijke vergaderingen of zelfs online brainstormsessies waarvan we een maand geleden nog zouden hebben gezegd dat “dat echt niet zou werken”. En zelfs de politiek, waarin een PvdA minister wordt aangesteld en Jesse Klaver vraagt of de grenzen niet dicht moeten. Iedereen die we interviewen constateert hetzelfde: dit had ik niet verwacht, we overtreffen onszelf.
Existentieel
De grote vraag is natuurlijk wat dit met ons doet. Wat betekent dit op dieper menselijk niveau? De voorlopige conclusie is in ieder geval dat de kaartenhuis constatering niet alleen maar negatief uitpakt. Het geeft ook hoop. Het zet mensen en communities in hun kracht. Het zorgt voor maatschappelijk bindweefsel. Paradoxaal genoeg gaven de gepercipieerde veilige betonnen pijlers in de samenleving ons veel stress. Stress waar we biologisch helemaal niet op gebouwd zijn. Nu is er sprake van existentiële stress. Daar lijken we, in ieder geval op een aantal fronten, veel beter mee om te kunnen gaan.
Platgeslagen betekent dit, dat ook deze crisis (of misschien wel juist deze crisis) kansen biedt. Voor meer input, advies of meedenkkracht, bel ons. 06-54696038 (Maarten Savelberg).
Tijdens de eerste Coronagolf en lockdown in 2020 hielden we middels continu kwalitatief onderzoek een vinger aan de pols van mentaal Nederland. Corona bleek een prachtige katalysator voor onderstromen in de Nederlandse samenleving. Vooral tijdens de eerste lockdown kwamen veel diepere behoeftes aan een beter leven en een betere wereld naar boven. In die periode schreven we deze reeks artikelen.
DE NORMALE ECONOMIE IS NIET NORMAAL
20 april 2020
Voorstellingsvermogen
Het is zo’n verhaal waarvan niemand de waarheid meer kan achterhalen: dat indianen in Amerika Columbus niet zagen aankomen, omdat ze het concept van schepen niet kenden en ze die dus letterlijk niet konden zien. Dat het psychologisch zo kan werken, weten we. Wat ons voorstellingsvermogen te boven gaat, is mentaal moeilijk toe te laten. Zeker als het bedreigend is. Achteraf zien al onze respondenten heel helder hoe de Coronacrisis in Nederland voorspelbaar en onafwendbaar was. Ze zien nu ook dat ze dat vooraf totaal niet konden zien. “Een maand geleden zou je je toch niet kunnen voorstellen dat bijna alle vliegtuigen aan de grond zouden staan?” “Of dat we elkaar geen hand meer zouden geven?”
Samenleving
Op die manier hebben we met zijn allen gade geslagen hoe de samenleving een kaartenhuis bleek, terwijl we dachten dat die toch deels was opgebouwd uit betonnen pijlers. Alles kan blijkbaar zomaar omvallen of instorten. Onvoorstelbare scenario’s als “Europa kan uit elkaar vallen en misschien krijgen we dan wel oorlog” zijn opeens reëel en dichtbij. “Dat kun je je opeens voorstellen. Bizar!”
Positief
Dat dat voor velen beangstigend is, is evident. Maar er is ook een keerzijde. Een positief gevoel. Nu onze samenleving een kaartenhuis blijkt, ontdekken we ook dat we met die lichte kaarten (i.t.t. betonnen pijlers) heel makkelijk iets nieuws kunnen bouwen. “Iedereen is opeens flexibel, je ziet allemaal creatieve dingen ontstaan!” Ook daar staan we met zijn allen met open ogen naar te kijken. Ziekenhuizen die opeens met militaire precisie en groot ondernemerschap het aantal IC bedden verdubbelen. Wijken waarin allerlei mensen opstaan om samen prachtige initiatieven neer te zetten. Online dans- en yogalessen, belangrijke vergaderingen of zelfs online brainstormsessies waarvan we een maand geleden nog zouden hebben gezegd dat “dat echt niet zou werken”. En zelfs de politiek, waarin een PvdA minister wordt aangesteld en Jesse Klaver vraagt of de grenzen niet dicht moeten. Iedereen die we interviewen constateert hetzelfde: dit had ik niet verwacht, we overtreffen onszelf.
Existentieel
De grote vraag is natuurlijk wat dit met ons doet. Wat betekent dit op dieper menselijk niveau? De voorlopige conclusie is in ieder geval dat de kaartenhuis constatering niet alleen maar negatief uitpakt. Het geeft ook hoop. Het zet mensen en communities in hun kracht. Het zorgt voor maatschappelijk bindweefsel. Paradoxaal genoeg gaven de gepercipieerde veilige betonnen pijlers in de samenleving ons veel stress. Stress waar we biologisch helemaal niet op gebouwd zijn. Nu is er sprake van existentiële stress. Daar lijken we, in ieder geval op een aantal fronten, veel beter mee om te kunnen gaan.
Platgeslagen betekent dit, dat ook deze crisis (of misschien wel juist deze crisis) kansen biedt. Voor meer input, advies of meedenkkracht, bel ons. 06-54696038 (Maarten Savelberg).